دوران امام مجتبی(علیه‌الصّلاةوالسّلام) و حادثه‌ی صلح آن بزرگوار با معاویه، یا آن چیزی که به نام صلح نامیده شد، حادثه‌ی سرنوشت‌ساز و بی‌نظیری در کل روند انقلاب اسلامىِ صدر اول بود.

 خلافت آن بزرگوار - که تقریباً شش ماه طول کشید - ادامه پیدا کرد و اسلام به شکل حکومت، ظاهر شد. همه چیز، شکل یک نظام اجتماعی را هم داشت؛ یعنی حکومت و ارتش و کار سیاسی و کار فرهنگی و کار قضایی و تنظیم روابط اقتصادی مردم را هم داشت و قابل بود که گسترش پیدا کند و اگر به همان شکل پیش میرفت، تمام روی زمین را هم میگرفت؛ یعنی اسلام نشان داد که این قابلیت را هم دارد.

بیانات در دیدار اقشار مختلف مردم در روز پانزدهم ماه مبارک رمضان22/01/1369

این‌که در مقابله‌ی با حرکت انحرافی فوق‌العاده خطرناک آن روز، امام حسین (علیه الصّلاة و السّلام) می‌ایستد، این میشود یک درس، که خود آن بزرگوار هم همین را تکرار کردند؛ یعنی کار خودشان را به دستور اسلام مستند کردند: «انّ رسول الله قال: من رأی سلطانا جائرا مستحلاّ لحرمات الله ناکثا لعهد الله مخالفا لسنّة رسول‌الله یعمل فی عبادالله بالاثم و العدوان فلم یغیّر علیه بفعل و لا قول کان حقاّ علی الله ان یدخله مدخله»؛  حضرت این را بیان کردند. یعنی من وظیفه‌ام این است، کاری که دارم انجام میدهم، بایستی ابراز مخالفت کنم، باید در جاده‌ی مخالفت و ایستادگی قدم بگذارم، سرنوشت هرچه شد، بشود؛ اگر سرنوشت پیروزی بود، چه بهتر؛ اگر شهادت بود، باز هم چه بهتر. یعنی اینجوری امام حسین (علیه السّلام) حرکت کردند .

بیانات دردیدار فرماندهان سپاه پاسداران1390/04/13

مسأله آنقدر مهم بود که شخصی بانفاست جان حسین بن علی علیه السلام در مقابل این مسأله قرار میگیرد باید جان خود را در طبق اخلاص قراردهد

 عنصر دوم حماسه است ،مجاهدت باید با عزت اسلامی انجام گیرد همان جایی هم که یک شب را مهلت می گیرد ، عزتمندانه مهلت می گیرد،همان جایی هم که می گوید :هل من ناصرٍاز موضع عزت واقتدار است ،آنجایی که در بین راه مدینه تاکوفه از بعضی از آنان کمک می گیرد ، از موضع ضعف وناتوانی نیست مجاهداتی که رهروان عاشورایی در برنامه خود می گنجانند ، باید دیده شود.همه اقدام های مجاهدت آمیز باید از موضع عزت باشددر روز عاشورا در مدرسه ی فیضیه امام ره رانگاه کنید تنها و بی کس بدون عِدّه وعُدّه ،امـّا عزیز.

 بیانات در دیدار روحانیون ومبلغان محرم 5/11/84

لُبّ و جوهر حادثه عاشورا این است که در دنیایی که همه جای آن را ظلمت و فساد و ستم گرفته بود، حسین ‏بن ‏علی علیه‏السّلام برای نجات اسلام قیام کرد و در این دنیای بزرگ، هیچ‏کس به او کمک نکرد!

حتّی دوستان آن بزرگوار، یعنی کسانی که هر یک می‏توانستند جمعیتی را به این میدان و به مبارزه با یزید بکشانند، هر کدام با عذری، از میدان خارج شدند و گریختند! ابن‏عبّاس یک‏طور؛ عبداللَّه‏بن‏جعفر یک‏طور؛ عبداللَّه‏بن‏زبیر یک‏طور؛ بزرگان باقی‏مانده از صحابه و تابعین یک‏طور   ... شخصیتهای معروف و نام و نشان‏دار و کسانی که می‏توانستند تأثیری بگذارند و میدان مبارزه را گرم کنند، هر کدام یک‏طور از میدان خارج شدند. این، در حالی بود که هنگام حرف زدن، همه از دفاع از اسلام می‏گفتند. اما وقتی نوبت عمل رسید و دیدند که دستگاه یزید، دستگاه خشنی است؛   امام حسین علیه السّلام را در صحنه تنها گذاشتند

این، یک عبرت عجیب در تاریخ است. آن‏جا که بزرگان می‏ترسند، آن‏جا که دشمن چهره بسیار خشنی را از خود نشان می‏دهد، آن‏جا که همه احساس می‏کنند اگر وارد میدان شوند میدان غریبانه‏ای آنها را در خود خواهد گرفت؛ آن‏جاست که جوهرها و باطن افراد شناخته می‏شود.

. بیانات در دیدار جمعی از پاسداران05/10/1374

 زینب کبری سلام الله علیها یک زن بزرگ است ونمیتوان گفت این عظمت به خاطر دخت علی بن ابی طالب بودن است. ارزش وعظمت ایشان به خاطر موضع وحرکت عظیم انسانی واسلامی او براساس تکلیف الهی است .

 بخش عمده آن این است که اولاً موقعیت راشناخت ؛ هم موقعیت قبل از رفتن امام حسین علیه السلام به کربلا ،هم موقعیت لحظات بحرانی روز عاشورا،هم موقعیت حوادث کشنده ی بعد از شهادت امام را.

ثانیاًطبق هر موقعیت یک انتخاب کرد . این انتخاب ها زینب سلام الله علیها را ساخت . قبل از حرکت بزرگانی چون ابن عباس و......که ادعای فقاهت وشهادت وریاست داشتند گیج شدند ولی زینب کبری سلام الله علیها گیج نشد وفهمید باید این راه رابرود وامام خود را تنها نگذارد ونوباوگان خود راهم به همراه ببرد ،در ساعات بحرانی فهمید وامام خود را پشتیبانی کردو برای شهادت تجهیز نمود .

در دیدار با جمع کثیری از پرستاران 22/8/1370